De muziekkamer

Na de tijd dat Jade bij de vijver had doorgebracht, liep ze door totdat de muziekkamer haar aandacht trok - Het stond op een kiertje en Jade keek even de kamer in, waarna ze de deur dicht deed en Hope op de vleugel neerzette. Ze was sprakeloos en ging op het bankje voor de vleugel zitten, liet een paar vingers erover heen spelen, maar stond toen op en liep naar een microfoon, waarna ze die vlakbij de vleugel zette en weer plaats nam op het bankje. "Oo-oohh! It's not a question of love, 'cause our love has never changed. But all the little things keep piling up, and life keeps getting in the way..." Jade liet haar vingers weer over de toetsen spelen en lette op Hope terwijl ze het liedje van Charice - Before it Explodes zong. "Don't make it harder than it is, We both knew it'd come to this. Better now than in a year, More nights of tears and we both hate each other..."

Elena had de tijd genomen om haar gitaarkoffer van boven naar beneden te hijsen. Ongetwijfeld was dit één van haar grootste bezigheden; gitaar spelen. Eenmaal ze de deur open deed zag ze het roze haar en het kleine lieve katje. Haar koffer bevestigde ze op haar rug en liep stilletjes naar de vleugel om net achter haar te stoppen. Ze kon zingen én de piano spelen, dat wad een feit. Ze kwam hier niet om Jade te storen. Enkel wou ze weer met haar praten, maar dit op een aangenamere manier. 'Je speelt mooi en zingt erg goed,' complimenteerde Elena haar terwijl ze voorzichtig haar vingers naar het katje uit stak. Deze snuffelde hieraan waarna ze even voorzichtig achter het oortje van Hope streelde. Deze leek het graag te hebben. Glimlachend keek ze naar het katje. Een dierenvriend was ze altijd al geweest.

'Je speelt mooi en zingt erg goed,' hoorde Jade achter haar, waarna ze Elena - het meisje dat ze net ontmoet had - haar vingers voorzichtig naar Hope uit stak. Tot Jade's verbazing snuffelde ze hieraan en leek ze het graag te hebben dat Elena haar aaide. Hope deed het niet vaak, integendeel, ze hield helemaal niet van vreemdelingen. Hm, misschien was ze toch wel OK, dacht Jade terwijl ze Elena aankeek en stopte met piano spelen. Met voordeel van de twijfel praatte Jade op een aardige manier tegen haar: 'Dank voor het compliment,' Toen zag ze de gitaarkoffer. 'Speel je gitaar?' Jade wees ernaar en pakte Hope vast toen het katje naar haar toe kwam lopen. Ze kon wel proberen een gesprekje aan te knopen als Elena ook respectvol naar haar zou doen, maar anders zou ze net als net doen-- en ze hoopte die manier te ontwijken, aangezien die manier altijd fout afliep.

Elena besloot Hope ook niet te lang te strelen voor het geval ze uit zou halen met die scherpe klauwtjes. Zelf had Elena thuis een rosse kater gehad en wist uit ervaring dat katten wel eens een verrassingsaanval konden ondernemen. Ze knikte als antwoord op Jade haar vraag. 'Ja. Ik hou erg veel van de akoestische gitaar, maar de bas doe ik ook wel graag.' Met een klein glimlachje keek ze hoe het katje naar haar baasje liep. 'Heb je haar meegenomen naar hier? Of is het soms geen zij?' Dankzij het accent wist Elena dat ook Jade van Australie kwam. Rustig nam ze plaats op een comfortable stoel.

Toen Jade het lieve grijze katje begon te aaien, begon Hope te spinnen en sloot ze haar ogen. Jade keek met een klein glimlachje naar het kleine katje in haar armen, maar blikte toen naar Elena. 'Waardoor ben je begonnen met de gitaar, hoe lang bespeel je het al?' Jade was erg nieuwsgierig en daar stond ze ook om bekend, ze gaf Elena een klein lachje, ook al lette ze nog goed op hoe lang ze dat deed. 'Ja, het is een zij, ze is mijn lieve kleine familie.' Hope spinde door en liet haar pootje over Jade haar arm vallen, maar deed toen haar ogen open en keek Elena aan met haar heldere grasgroene ogen.

Echter schrok Elena op van al die vragen of dan toch van die nieuwsgierigheid. Het rustig beeld van een lieve kat spinend werd meteen verstoord. Liefst gaf ze niet te veel over zichzelf prijs en dan al helemaal nietmet mensen die ze nauwelijks kende. Twijfelachtig haalde Elena haar schouders op. 'Muziek werd op een bepaald momentin mijn leven erg belangrijk. Mijn beste vriend, Luke, kwam opeens in mijn leven en leerde me spelen. Hij was erg goed en bespeelde niet enkel gitaar. Ik weet niet hoelang ik nu al speel... Zo'n vier jaar, gok ik. Hoe zit het met jou?' Van de groene ogen ging ze spontaan glimlachen. 'Wat een schatje toch. Je komt ook van Australie, niet?'

Aandachtig luisteren deed ze niet aangezien ze dichtbij de grens van dagdromen zat. Dit was vreemd; Elena zou dingen van zichzelf prijs moeten geven, maar Jade leek dit helemaal zelf niet te willen doen. 'Niet zeker tot rust. Niet in mijn geval. Muziek draagt vele gevoelens mee. Voor een gevoel, een ander gevoel in de ruil.' Haar glimlachje liet niet al te veel los behalve was slappe, zelfs verdrietige, gevoelens. Misschien ook wel gedachten of herinneringen. 'Ach ja, we zijn best goed te verstaan. Toch, naar mijn mening. Mensen kunnen overdrijven.'

Elena keek met opgetrokken wenkbrauwen toe hoe Jade rustig verder leek te spelen. Enkel wist ze niet zeker of dit een nieuw nummer was of niet. Even gunde ze zichzelf een blik op haar koffer die nu een eindje verder op stond. 'Bedankt. Sorry van daarnet; het was niet mijn bedoeling geweest.' met een kleine glimlach nam ze met gemakzucht het kleine katje op en zette deze voorzichtig op haar schoot. Aandachts tekort, lieverd?' sprak ze plagend tegen de kat hoewel ze wist dat het geen effect zou hebben. Hope wou gestreeld worden en dat maakte ze goed duidelijk. Het enigste wat Elena kon doen was die wens vervullen. 'Heb ik soms wat verkeerd gezegd?'agend tegen de kat hoewel ze wist dat het geen effect zou hebben. Hope wou gestreeld worden en dat maakte ze goed duidelijk. Het enigste wat Elena kon doen was die wens vervullen. 'Heb ik soms wat verkeerd gezegd?'

Even offtopic hoor, maar het laatste staat er twee keer. :')
--

Jade humde en speelde nog verder op de piano nadat Elena had gevraagd of ze misschien wat verkeerds had gezegd. Enkele seconden later stopte Jade met het spelen en draaide zich in de richting van het roodharige meisje. 'Nee, helemaal niet zelfs. Maar ik heb soms van die buien dat ik nogal afwisseling heb met mijn humeur, dus dan kan ik raar reageren. Het ligt dus niet aan jou.' Ze keek naar hoe Elena het kleine katje op haar schoot had gezet en haar aaide. 'Ze mag je.' Het klonk als een zacht gefluister, maar Jade wist dat Elena het nog kon horen. 'Ze mag bijna niemand, je krijgt pluspunten.' Met een sereenachtige stem riep ze haar katjes naam, Hope, die gelijk naar haar toe kwam lopen en op Jade haar schoot sprong om daar verder te spinnen. Jade streelde haar achter de oren en keek naar Elena. 'Wil je liever dat ik weg ga zodat je in rust kan spelen? Dan ga ik wel even naar de bibliotheek namelijk.'

Haha! Komt omdat ik via m'n mbiel post. Sorry als ik hier en daar dus iik een typefoutje maak.
-----

Elena had nog nooit van zo'n zekere humeurstemwisselingen gehoord. Enkel kon zij wel eens last habben daarvan als haar maandelijkse regels daar waren en soms was ze wel nog eens ligtgeraakt, maar dat kwam altijd door iets of iemand. 'Oké... Ik heb er af en toe ook wel eens last van zoals je gemerkt hebt.' Haar glimlach was dit keer een beetje warmer. 'Whoehoe!' lachte ze bij het verhaal van de pluspunten. 'Hope doet me denken aan mijn kat. Hij heette Ghostbuster. Als ik haar zie dan denk weer aan mijn lieve kater en mis hem. Ze zeggen dat katten dat aanvoelen. Misschien heeft het daar wat mee te maken. En nee, ik wil niet dat je weg gaat omwille van mij. Speel anders nog eens wat dan probeer ik daar wel op in te spelen.' Rustig stond ze op en nam haar gitaar al klaar. Deze was was goed verzorgt geweest, donker-/ chocoladebruin kleur en een mooie glans. Even stemde ze een paar snaren die niet perfect genoeg stonden. 'Dus? Wat zeg je ervan?'t me denken aan mijn kat. Hij heette Ghostbuster. Als ik haar zie dan denk weer aan mijn lieve kater en mis hem. Ze zeggen dat katten dat aanvoelen. Misschien heeft het daar wat mee te maken. En nee, ik wil niet dat je weg gaat omwille van mij. Speel anders nog eens wat dan probeer ik daar wel op in te spelen.' Rustig stond ze op en nam haar gitaar. Deze was altijd al goed verzorgd geweest. 'Dus? Wat zeg je?'

Ahh, daarom dus! Haha. Dan weet ik waardoor het komt, lmao.
--

Het verhaal wat Elena had verteld over haar kat, Ghostbuster, had Jade erg geïntrigeerd en luisterde er dan ook duidelijk naar. 'Leuke naam, heb je die gekozen van de film Ghostbusters of niet? Ik kan er ook heel erg naast zitten natuurlijk, haha,' Jade had voor het eerst bij een nog-vreemde zo snel gelachen, meestal besteedde ze namelijk geen aandacht eraan of ze lachtte wel, maar was het zo nep als het maar kon. 'Het spijt me van je kat, though, jullie waren blijkbaar ook hele goede maatjes, zoals Hope en ik nu ook,' Zei Jade, waarna ze met een warme glimlach naar Elena keek. 'En geen zorgen, ik ga niet weg omwille van jou, ik wou toch nog even naar de bieb hier of zo, maar ik vindt jou voorstel ook super.' Grijnste Jade, terwijl ze zich naar de vleugel schoof en het katje er weer opzette, die rustig ging liggen. 'Wat voor liedje wil je? Upbeat of eerder rustig? Ik zit er helemaal klaar voor!'

Elena kreeg wel vaker de opmerking van dat de naam zoals die van de film luidde en deels was dit ook de reden waarom ze hem zo had genoemd. 'Ja, van de film waar ik vroeger echt aan verslaafd was, maar hij sliep altijd bij me waardoor ik geloofde dat hij de spoken wegjaagde. Nu weet ik wel beter.' Even streek ze met een glimlach door haar haren. 'Erg goede maatjes, ja. Hope is dan ook een schatje en je zorgt goed voor haar. Katten zien blijkbaar die persoon als moeder, als ze klein zijn dan toch. Rustig dan maar? Na Dyvon zijn muziek aan te horen kan ik dat wel gebruiken.' Ze zette zich beter in haar stoel en keek naar Jade. 'Begin jij maar met spelen dan speel ik op je in.' zorgt goed voor haar. Katten zien blijkbaar die persoon als moeder, als ze klein zijn dan toch. Rustig dan maar? Na Dyvon zijn muziek aan te horen kan ik dat wel gebruiken.' Ze zette zich beter in haar stoel en keek naar Jade. 'Begin jij maar met spelen dan speel ik op je in.'

Elena wist niet welke houding ze zichzelf moest geven aangezien Jade haar iets heel persoonlijks had verteld. 'Ja, ik hield erg veel van die film. Het maakte me aan het lachen zoals Scooby Doo. Toen ik klein was, bleek ik nogal een beetje zielig te zijn.' Met een zwak glimlachje hoorde ze aan hoe Jade verder ging met het persoonlijke. 'Geloof het of niet, maar ik heb zoiets als een hart.' Zelf zou ze de waarheid over Luke niet meteen kwijt willen. Toen ze sprak over Dyvon voelde ze een kleine glimlach om haar lippen vormen. 'Geloof me, eenmaal hij die volle lippen van elkaar doet dan komt er ook heel wat uit hoor.' Met een grijns keek ze Jade aan en raakte een paar snaren aan. Deze klonk zacht en sloten Jade goed aan. 'Denk nu niet te veel van mij en Dyvon. We zijn niet verliefd, noch een koppel. Niet zo ver ik weet.' Dat laatste kwam er nogal plagend uit.