De bovenverdieping

In deze gang kom je uit als je de trap vanuit de hal opkomt. De ruimte bestaat uit drie haaks op elkaar staande gangen met vele deuren, waaronder die van de slaapkamers.
Als je bovenkomt kijk je recht tegen een enorm schilderij aan van ene 'Jacques Govaert', duidelijk een statig persoon met grijze bakkebaarden. Verder staat er geen beschrijving bij, dus het is niet te zien wie het is. Het schilderij is ook meteen de enige versiering in de grauwe gang. De muren zijn witgepleisterd en afgewerkt met hout, en de vloer bestaat uit zwarte tegels die - vooral in de winter - nogal kil aanvoelen. Er is aan het einde van de noordelijke gang één klein raam waardoor wat licht binnenkomt. Rechts daarvan is een deur die altijd op slot zit, en die waarschijnlijk uitkwam in de kamer achter het schilderij. Als laatste is er nog het luik in het plafond dat naar de zolder leidt.

De plattegrond van de bovenverdieping.

Maximaal aantal personen: 5

(Nota: Het is niet verplicht om elke keer dat je deze ruimte passeert het hier op te schrijven. Het is enkel bedoeld als extra gespreksruimte aangezien het heel aannemelijk is dat er gesprekken in de hal plaatsvinden. Het hoeft dus niet als je er alleen doorheen loopt naar een andere kamer, maar het mag natuurlijk wel.)

Nikki kwam boven, gevolgd door Dyvon. "Zeg, wat doe je het liefst in je vrije tijd?" vroeg die vanaf de trap.
Nikki haalde zijn schouders op. "Vraag beter wat niet. Ik hou ervan nieuwe dingen uit te proberen. Het enige waar ik echt in ben blijven hangen is drummen. K'heb twee jaar in een band gespeeld voor ik hierheen kwam en dat vond ik wel erg leuk om te doen. Op die manier heb ik ook veel plaatsen hier in de buurt gezien." Hij keek om zich heen. Aan de meeste deuren waren naambordjes bevestigd, maar hij zag zijn eigen naam nergens. Zijn blik even hangen op een enorm schilderij. Toen draaide hij zich weer om. "En jij? Kom jij hier uit de buurt?" vroeg hij oprecht geïnteresseerd.

Puffend kwam ze boven. Ze leunde met haar elleboog op de koffer en legde daar haar voorhoofd op. Ze moest even op adem komen. Waarom had ze dan ook zo nodig die tweedehands leren reiskoffer moeten kopen? Dat ding woog al vijf kilo zonder dat er iets in zat.
Geïrriteerd tilde ze haar hoofd op om te kijken waar ze zich bevond. Shit. Voor haar stonden twee jongens haar aan te kijken. De een had een Japanse uitstraling en de ander had een groot montuur bril op dat tegenwoordig zo in de mode was. Snel richtte ze zich op en probeerde de ergste schade te herstellen door vrolijk te glimlachen, maar het was nogal geforceerd. "Hi guys," begroette ze hen.

De Japanse jongen groette haar terug en nam haar in zich op. Het duurde haar alleen net iets te lang en zijn zelfverzekerde glimlach irriteerde haar een beetje. "Zeg, kan je nergens anders naar kijken? Mijn koffer bijvoorbeeld," zie ze, en ze schopte ertegen aan; iets waar ze meteen spijt van kreeg, én waarschijnlijk een blauwe teen. Ze liet echter niks merken en keek hem vanuit haar ooghoeken aan. Hij was bepaald niet lelijk te noemen. "Het zou erg galant van je zijn als je de bagage van deze arme, verzwakte vrouw naar haar vertrek zou willen tillen," vervolgde ze met een glimlachje dat wel gemeend was.

Sarah barstte in lachen uit. "Zo hé, wat een ego. Het spijt me, naamloze knapperd, maar die deal sla ik af. De enige die mij over de drempel zal tillen is mijn echtgenoot, en die ben ik nog niet tegen gekomen."
Ze had geen idee bij wie ze wel op de kamer zou komen, alleen dat die persoon Elena heette. Gelukkig had ze nog niet zo vaak van een jongen gehoord met die naam, dus dat zat wel goed. Hopelijk waren niet alle jongens hier zo vervuld van arrogantie. Uiterlijk was echt niet alles.
Nog steeds met haar hoofd schuddend nam ze het handvat van haar koffer weer vast en liep ze naar de deur met haar naam erop.

Nikki was de hele tijd uitzonderlijk stil geweest. Hij merkte het niet eens toen Dyvon hem vroeg welke kamer van hun was. Het enige waar hij aandacht voor had was het meisje dat zonet de trap was opgekomen. Het zou toch niet..? Nee, ze zag er heel anders uit. Maar toch was er iets aan haar dat hem deed denken aan het meisje dat hij op straat had ontmoet. Hij was er die dag met de band. Ze zouden 's avonds spelen en waren die middag de stad gaan verkennen. Het meisje had er toen niet best uitgezien, maar hij was aangetrokken geweest tot de klanken die ze uit haar afgesleten keyboard wist te krijgen. Hij en de jongens hebben 5 minuten ademloos staan te luisteren, en toen ze klaar was nodigden ze haar uit voor hun show van die avond en gaven haar een gratis kaartje.
Hij wist niet meer of ze op was komen dagen, want tegen die tijd hadden ze al heel wat biertjes achterover geslagen en was hij haar straal vergeten.
Nikki kwam terug in het heden toen ze weg wilde lopen. Hij nam zijn besluit. "Sarah?" vroeg hij twijfelend.

"Sarah?" klonk het achter haar. Ze draaide zich om. De jongen met de oversized bril had gesproken. Maar wat.. hoe kende hij haar naam? Ze bracht haar ogen tot spreetjes terwijl ze hem in zich opnam. Hij had iets bekends, maar ze kon niet bedenken waarvan. Ze had de laatste maanden zo ontzettend vele mensen leren kennen, ze kon niet iedereen onthouden. Maar als ze die bril wegdacht...
"Wacht.. ben jij niet van die band? Hoe heetten ze ook alweer? InSect Attack?"
Het kwam weer bij haar boven. Hij was de drummer van de groep jongens die haar ooit een gratis kaartje voor hun optreden hadden gegeven. Een klein gebaar, maar voor haar had het toenertijd heel veel betekend.
"Oh my goodness, jij bent het echt!" Een glimlach van oor tot oor kwam op haar gezicht toen ze haar koffer alweer neerzette en op hem af rende op hem te omhelzen. "Wauw, wat gaaf om jou hier terug te zien!"

Nikki ving haar op toen ze hem om de hals vloog, en knuffelde haar vrolijk. "Yeah it's me, ongelooflijk dat je je mij nog herinnert!" Hij liet haar even los om haar in de ogen te kijken en drukte haar toen weer tegen zich aan. "Ik had echt nooit gedacht jou hier terug te zien zeg. Of nou ja, eigenlijk wel, maar dat leg ik je later wel uit." Hij grinnikte terwijl hij haar weer losliet. "We zitten hier niet voor niets, weet je," en hij tikte net zijn wijsvinger tegen zijn slaap.
Nikki's glimlach verdween toen Dyvon chagrijnig wegliep. "Oké, als jullie tijd voor julliezelf willen hebben - ga dan naar jullie kamer. Ik zit hier niet op te wachten, alleen als ik het zelf moet doen," zei hij, en hij liep de dichtstbijzijnde kamer in.
"Wat heeft hij?" vroeg Nikki verbaasd, aan niemand in het bijzonder.

Axana liep de gang van de bovenverdieping op en keek rond, er waren best veel kamers en als iedereen per twee op een kamer sliep, leken haar dat best wel veel mensen. Ze liep wat verder en zag een jongen en een meisje staan. 'Ik ga eens sociaal doen' dacht ze, deed haar linker ipod oortje uit haar oor en liep op hun af. "Hallo"zei ze vrolijk, "ik ben Axana" en stak haar hand uit.

Sarah werd zowat geplet, maar ze kon er alleen maar om lachen. Ze was zo lang als uitschot behandeld, en dit leek wel een heel andere wereld.
"Ik had echt nooit gedacht jou hier terug te zien zeg," Zei Nikki. "Of nou ja, eigenlijk wel, maar dat leg ik je later wel uit. We zitten hier niet voor niets, weet je?" ging hij verder toen hij haar losliet. Ze keek Nikki even niet-begrijpend aan, en toen viel het kwartje. Tuurlijk, iedereen hier had een gave. Maar voor ze er verder op in kon gaan werd de sfeer verpest door de Japanse jongen, wiens naam ze nog steeds niet wist. De deur van zijn kamer viel met een klap achter hem dicht.
"Wat heeft hij?" vroeg Nikki verbijsterd.
"Geen idee, en ik weet niet of ik het wel wil weten. Misschien heb ik zijn ego beschaamd," en ze trok een pruillipje.
Toen ging er een andere deur open en kwam er een meisje de gang op. "Hallo," zei ze vrolijk, "ik ben Axana." Ze stak haar hand uit, en Sarah herstelde zich snel en nam hem aan. "Sarah," antwoordde ze met een glimlach. "Leuk je te ontmoeten."

Nikki moest erg zijn best doen om het niet uit te proesten bij Sarah's opmerking, maar gelukkig kwam er snel afleiding aanwandelen. Die droeg de naam Axana, bleek al snel. Aparte naam, maar het paste haar wel. Sarah nam haar uitgestrekte hand en stelde zich voor. Wat een kilte, er zat zeker anderhalve meter tussen hen in. Dat is toch geen begroeting? Toen Axana zich tot Nikki keerde negeerde hij haar hand. In plaats daarvan omhelste hij ook haar, al liet hij haar wel eerder los dan Sarah. "Hai, ik ben Nikki."

Het meisje stelde zich voor als Sarah. Axana keek haar aan, Sarah was inderdaad een leuke, bijpassende naam voor haar. Toen ze zich naar de jongen draaide en haar hand uitstak, werd ze verrast door een knuffel. Axana was dol op knuffels dus vond ze dit al meteen geweldig. "Hai, ik ben Nikki" zei hij. "Rare naam voor een jongen, maar toch past hij bij je"zei ze eerlijk, Axana probeerde altijd een link te leggen tussen het uiterlijk van personen, hun naam en hun accent. "Mijn naam vinden jullie ook waarschijnlijk raar, maar ik ben Georgisch"verklaarde Axana vlug, ookal was Axana geen typisch Georgische naam, toch vond ze haar naam leuk omdat ze geen andere Axana kende.

Het eerste wat ze zei was dat ze het een rare naam voor een jongen vond, en Nikki moest zijn ogen even sluiten om zich te bedwingen. Het ging altijd zo, hij kon het niet kwalijk nemen. Tel tot tien...
"...maar toch past hij bij je," vervolgde ze vrolijk. Hij opende zijn ogen. Vond ze dat echt of zei ze dat maar omdat hij zo reageerde? Ach, het maakte niet veel uit, en hij slaagde er zelfs in haar dankbaar aan te kijken.
"Mijn naam vinden jullie ook waarschijnlijk raar, maar ik ben Georgisch," verklaarde ze, alsof ze het probeerde goed te praten.
"Ik vind het een mooie naam." Hij nam haar in zich op. "Yeah, It suits you." Om toch nog iets van zijn ergernis te laten blijken vervolgde hij: "Net als mijn naam dat doet, past de jouwe ook bij je. Maar hé, je komt dus uit Georgië? Dat is een heel eind hier vandaan. Hoe kom je dan in vredesnaam hier terecht?"

Axana merkte dat Nikki zich een beetje ergerde aan haar domme opmerking. 'Had ik maar gezwegen, ik met mijn grote mond altijd' dacht ze. "...Ik vind het een mooie naam"zei Nikki en Axana glimlachte, ze had haar naam ook altijd mooi gevonden. "Yeah, It suits you, net als mijn naam dat doet, past de jouwe ook bij je. Maar hé, je komt dus uit Georgië? Dat is een heel eind hier vandaan. Hoe kom je dan in vredesnaam hier terecht?"zei hij, "Wel, ik ben eigenlijk in Georgië geboren en mijn ouders zijn ook Georgisch maar mijn moeder is opgegroeid in Rusland dus zijn we daar na de geboorte van mijn zusje, Nia, terug naartoe getrokken en toen ik 9 was, zijn we naar Denver verhuisd, dus ik woonde niet in Georgië, anders sprak ik nu geen vloeiend Engels" probeerde ze de zaak uit te leggen. "En ik vond er een artikkel van op internet en mijn zusje zei dat ik het moest doen"besloot ze haar hele verhaal, hopend dat hij het begreep.

Sarah had er nog even bij gestaan om toch eens sociaal te doen, maar bij de eerste zin van Axana haakte ze af. Ze kon het haar later vast nog wel vertellen, en dan in een wat rustiger tempo. Ze stak stilletjes haar hand op als teken dat ze ging, en bewoog haar lippen geluidloos in de zin: "Ik zie je straks," richting Nikki, en sleurde haar koffer de laatste paar meter naar de deur met haar naam erop. Ze deed hem zonder kloppen open en liep naar binnen.

-Gone-

Nikki had er moeite mee om zijn hoofd erbij te houden omdat Axana zo doorratelde. Sarah blijkbaar ook, want die vertrok al snel naar haar kamer. Wat hij wel begreep was dat ze nogal verspreide nationaliteiten had. Ze had eerst een tijd in Georgië gewoond, was toen naar Rusland verhuisd, waar haar moeder oorspronkelijk vandaan kwam, en vertrok naar Denver toen ze negen jaar oud was. Dat was heel wat. Al had hij natuurlijk ook niet rustig op één plaats gewoond, maar om als jong kind twee keer zo drastisch van omgeving te veranderen en een nieuwe taal te moeten leren leek hem toch wel zwaar.
"En ik vond er een artikel van op internet en mijn zusje zei dat ik het moest doen," besloot ze haar verhaal.
"Wow, dat is een heel levensverhaal. Maar een artikel op internet? Heeft Alexander hier reclame voor gemaakt ofzo?" Hij grinnikte, het leek hem nogal onwaarschijnlijk. 'Ben je een tiener? En gebeuren er met en rondom jou ook vreemde dingen? Vrees dan niet, je hoort niet thuis op Zweinstein maar in het landhuis van Alexander. Neem hier contact op!'
"Maargoed," ging hij verder toen hij die gedachte uit zijn hoofd bande, "aangezien je hier bent heb je dus ook een gave?" Hij keek even naar de deur waar Dyvon door was verdwenen en toen weer terug naar Axana. Zij leek hem heel wat beter gezelschap. "Laten we naar beneden gaan, hier op de gang staan dralen heeft ook geen zin."

Sarah was intussen vertrokken, 'misschien kan ik later beter kenis maken met haar' dacht Axana. "Wow, dat is een heel levensverhaal. Maar een artikel op internet? Heeft Alexander hier reclame voor gemaakt ofzo?"zei Nikki, Axana schudde haar hoofd. "Nee, er stond een artikkel over 'paranormale gaves' en in een van de reactie's stond dit adres met wat uitleg"zei ze eerlijk. "Ja, ik heb natuurlijk een gave, niet dat hij zo spectaculair is maar hij is wel handig. Ik voel ongevallen aankomen. Ik bedoel: Ik voel het aankomen, ik krijg hevige pijn en er spookt een naam in mijn hoofd"zei ze. Nikki stelde voor om naar benede en Axana knikte."Klinkt goed!"zei ze en zette haar MP3 snel uit, die dus nog gewoon stond af te spelen.