De inkomhal

Enigszins aarzelend duwde ze het hek open. Ze nam het landgoed grondig in haar op. Dit zou haar nieuwe thuis worden. Na altijd bij haar ouders te hebben gewoond. Nooit een ander thuis te hebben gekend. Ging er nu een schakel om, die toegang gaf tot een geheel nieuw leven. Ze genoot nog even van het moment nog niet te zijn begonnen met dat nieuwe leven en dacht nog even terug aan de afgelopen paar dagen:
Het begon op het moment dat ze verhuisde. Misschien was het verschil te groot, lag het aan de omgeving of had het altijd al in haar gezeten. Wat het ook was, ze maakte kennis met haar krachten. Haar ouders verklaarde haar voor gek en wilde haar laten opnemen. Terwijl zij binnen van alles wilde weten van de kliniek, zat zij met één been opgetrokken op een muurtje, kauwend op een tandenstoker, rare dingen bedenkend, naar mensen te kijken. Wachtend op wat haar te wachten stond. Niet veel later kwamen haar ouders haar vertellen over dit huis.
En hier stond ze dan. Denkend aan haar vorige leven, want ze zette nu officieel de stap. Ze stond nu op de grond waar haar nieuwe leven op wordt gebouwd. Er was een windvlaag en het hek viel dicht. Ze keek niet achterom, maar focuste zich op de toekomst en liep vooruit. Ze deed de voordeur voorzichtig open en keek om een hoekje. Ze keek een lange hal in en duwde de deur verder open. Niemand te zien. Ze was blijkbaar de eerste. Maar dat maakte niet uit. Vrolijk stapte ze naar binnen en terwijl ze haar tassen op de grond zette, nam ze de hal in haar op.

Elena vloekte toen haar trolley op het kasseien padje bleef steken. Daarbij kwam er heel wat gevloek uit haar mond. De lange reis was nog niet genoeg geweest? Kom op, het mocht haar vandaag wel eens een klein beetje mee zitten, een heel klein beetje. Na wat worstelen was haar trolley terug op de juiste plek en deed ze een pluk opzij. Langzaam nam ze het veel te grote huis in zich op. Halleluja.
Een glimlach speelde lichtjes om haar lippen, terwijl ze het hek open stootte met haar elleboog en verder liep naar de grote eikenvoordeur. Zo een groot huis was nog nooit haar "thuis" genoemd en nu zou ze het noodgedwongen moeten zeggen. Niet dat ze het erg vond.
De deur ging moeizaam open omdat ze werkelijk te veel tassen bij had. "Bedankt mam!" mompelde ze boos. Niet veel later schrok ze op omdat ze zag dat ze niet alleen in deze ruimte was.

Scott's Ipod stond zo luid dat waarschijnlijk alle mensen die langs liepen zijn muziek konden mee luisteren. 'Not The American Average' van 'Asking Alexandria' speelde luid. Toen Scott de deur van het landhuis bereikte, zette hij eerst zijn tassen op de grond om zijn Ipod stiller te zetten. "Op goed geluk" mompelde hij en duwde de deur open. Meteen maakte hij kennis met twee meisjes die in de gang stonden. "Hallo?"zei hij zachtjes.

Lynn staarde met grote ogen naar het enorme huis dat ze voor zich zag, ze was net samen met David uit de taxi gestapt en had de hele weg zitten klagen over het weer en het grote verschil tussen dit gehucht en haar ideale stad LA. Nu ze op het punt stond naar binnen te stappen voelde ze de realiteit, dit was echt en zo meteen veranderde haar leven opnieuw. Ze keek angstig achter haar maar David was zo slim geweest om ongezien naar binnen te glippen, 'fijn... ' mompelde ze. Nu stond ze er toch echt alleen voor, ze opende de deur en liep met haar koffers naar binnen.

Snel stapte Axana de taxi uit zodra deze bij het landhuis stopte. "Wauw"zei ze onder de indruk en nam haar dakine rugzak en nog een paar tassen van de grond. Vol bewondering stapte ze het landgoed op en keek in het rond. 'Wat is het hier groot' dacht ze en stapte goed door. Terwijl ze wandelde keek ze rond, wat geen goed idee was want ze viel. "Goed bezig Axana"zei ze en stond op en liep door naar de deur die ze meteen open duwde en al gelijk zag ze vier mensen in de hal staan.

Al snel ging de deur achter haar open. Ze draaide zich om en zag een meisje binnen lopen. Het eerste wat haar op viel was haar rode haar, daarna pas de vele tassen die ze onhandig bij haar droeg. Vrolijk stak Kirsty haar hand uit naar het meisje dat ze graag wilde leren kennen. "Hey, ik ben Kirsty" Zei ze. En nog voor het andere meisje zich kon voorstellen, kwam er al weer een nieuwe bewoner binnen. Ditmaal een jongen. Hij begon met een voorzichtige hallo. Kirsty stak haar andere hand in de lucht en zei hoi terug. Al snel kwamen er nog twee meisjes binnen, maar ze richtte zich nu op de naam die het andere meisje nog moest vertellen.

Eenmaal aangekomen stapt hij eindelijk uit de taxi, hij moest de hele weg het gezeur van Lynn aan horen. Nu hij eindelijk zicht had op het landhuis was hij blij dat hij eindelijk uit dat opvanghuis weg was. Ook wist hij dat hij hier een heel nieuw leven zou kunnen beginnen. Maar eerlijk gezegd had hij nog geen zin om met iedereen meteen al kennis te maken hij zorgde er voor dat Lynn zijn bagage me
mee naar binnen nam en ging zelf stiekem onzichtbaar naar binnen.

Elena keek even naar de hand en trok even haar wenkbrauwen op. Oké, die was echt wel sympathiek. "Hay Kristy, ik ben Elena." Beleefd schudde ze maar de hand, maar al snel kwam er een jongen binnen. Daarna nog een meisje én nog een meisje. "Oké, adem nood hier!" Ze liet de hand los en schoof een beetje door met haar koffers. Meteen kennismaken, was niks voor Elena. Haar blik viel echter op een papiertje met in sierlijk handschrift de kamerverdeling. Ze zat dus bij een bepaalde Sarah?

Chase rekte zich nog een keertje uit en nam stapte toen uit zijn taxi. Echter was hij moe van de reis, maar bij het zien van het grote huis was hij al meteen tevreden. Hopelijk was het daar binnen niet een complete heisa. Zijn koffers werden ondertussen naast hem neer gezegd, de taxichauffeur betaald. "Bedankt." Na wat tassen in zijn handen te nemen liep hij via de voortuin naar de dikke deur, toen hij die opende merkte hij al dat hij buiten moest blijven staan omdat het overvol was. Fijn. Gelukkig werd er wat doorgeschoven.

Nog steeds onzichtbaar keek hij vanuit een hoek hoe de anderen zich aan elkaar voorstelde ook observeerde hij hoe de andere zich gedroegen. Hij vroeg zich af hoelang het nog zou duren voor dat ze er achter kwamen dat er nog meer gezelschap was. Hij had het vermoede dat ze het langzaam door kregen, stil liep hij naar Lynn. Ze stond een beetje om haar heen te kijken en voelde zich duidelijk
ongemakkelijk. Zachtjes legde hij zijn hand op haar schouders om haar te laten merken dat hij bij haar was

De hal stond al vol met mensen en meteen voelde Lynn zich vreselijk, "Ik moet gaan zitten, ik moet gaan zitten" ze bleef dat zelfde wel 100 keer in haar hoofd herhalen. Waar zou haar kamer zijn, ze moest deze plek verlaten. Net toen ze een stap wilde zetten voelde ze een hand op haar schouder, ze keek om haar heen en merkte toen dat David degene was. Geweldig, ik zette de koffers neer en liep naar het briefje met de kamer verdeling. Juist ja, Axana? Dat was haar nieuwe kamergenoot dus. Zonder er teveel moeit aan te besteden pakte ze haar eigen koffers op en liep naar de juiste deur.

Nikki liep net zijn kleine rugzak over het pad. Dat hij zijn drumstel achter had moeten laten vond hij bepaald niet fijn, maar het was even niet anders. Verder had hij bijna geen bezittingen om mee te nemen, behalve natuurlijk een voorraad verse koffiebonen en een handmodel koffiemaler. Dat poeder dat ze hier in de winkels verkochten was niet te drinken.
Toen hij vlak voor de deur stond ging die tot zijn verbazing al vanzelf open. Dat was vreemd. Er was binnen ook niemand in de buurt van de deur. Verder wel een aardige massa mensen, meer dan er in zo’n smalle hal thuishoorden. Hij sprong de hoge drempel over. “Hey daar!” riep hij vrolijk.
Hij keek even rond, maar het meisje dat hij in een visioen had gezien was nog niet gearriveerd. Dat betekende dat het hier snel nog drukker zou worden? “Pff, te veel mensen in te weinig ruimte,” mompelde hij toen hij tegen de muur werd gedrukt. Hij liep de eerste paar treden van de trap op en keek op het briefje dat daar hing. Er stond op bij wie iedereen in kamers was gedeeld, maar hij stond er niet op. Zuchtend zakte hij neer op de trap. Hij had dus geen vluchtoord uit deze drukte. De deur ging nogmaals open en de jongen die daar verscheen kon niet eens meer naar binnen. Daarom tikte hij maar met zijn voet tegen een jongen wiens haar over zijn gezicht was gekamd. “Hé maat, kan je nog wel iets zien zo?” grapte hij.

Er kwamen meer en meer mensen de hal in stromen. Het werd drukker en drukker in de hal. De een zei niks de ander stak vrolijk zijn hand in de lucht en riep "hey daar" Ze besloot terug te zwaaien, maar zag niet naar wie het was, aangezien er iemand anders voor stond. Ze boog zich over Elena heen en zag dat ze naar de kamerverdeling stond te kijken. Ze zocht haar naam op en daarnaast stond Chase. Ze keek in het rond en ging op haar tenen staan. Genoeg jongens te zien, maar wie zou Chase zijn. "Wie heet er Chase?" riep ze over het gepraat in de drukke hal heen. Ze keek de verschillende jongens een voor een aan, die in de hal stonden.

David keek om zich heen en zag dat Lynn naar boven ging. Hij besloot ook maar te gaan, even snel keek David met wie hij een kamer deelde en zag de naam “scott”staan. Hmm wie zou dat zijn, meteen was hij nieuwsgierig, maar hij zou Scott later wel ontmoeten. Nu eerst moest hij zijn koffers ongezien naar boven krijgen, David liep naar een deur en sloeg de deur dicht, iedereen keek om en was afgeleid. Snel greep hij zijn koffers en rende naar boven. Toen hij de deur naar zijn kamer had gevonden ging er een gevoel van ontzag door hem heen, was dít zijn kamer? Hij was wel tevreden en besloot even om op het bed te gaan liggen.

Lynn dacht dat er al minder mensen waren, ze had het fout. De hal was nog steeds vol met mensen, geweldig. Ze liep door de mensenmassa en keek opnieuw op het briefje, hmm intresant David zat met ene Scott op een kamer. Ze besloot hem maar op te gaan zoeken.

Als hij de trap afloopt ziet hij dat er nog steeds een hele menigte staat te kletsen, geweldig denkt hij. Dan maar een ander deel van dit enorme huis onderzoeken, David kijkt om zich heen en besluit naar de woonkamer te lopen.

Elena zag wel wat leuke jongens staan, maar gaf geen van hen echt de voorkeur. Sarah door de hal roepen zou ook helemaal geen nut hebben. Daarom propte ze zich met haar gitaren en koffers door de mensenmassa. Hopend dat ze op niemand zijn of haar tenen ging staan. Bij de trap vond ze dan een jongen, die er naar haar mening een beetje verloren uitzag. "Hi there." Een vlugge glimlach werd hem geschonken en rustig, eerder voorzichtig, liep ze de trap op. Daar keek ze nog even door de groep tieners. Nog eentje met een gitaar. Kon wel eens leuk worden. Daarna liep ze door naar haar kamer.

-GONE-

Chase meende dat hij net zijn naam gehoord had. Hoe kon nu iemand hier zijn naam weten? Iemand kennen hier? Nah. "Dat ben ik!" hij keek naar het meisje dat net haar mond echt bewogen had. Rustig baande ik me een weg naar haar toe. Zijn eerste indruk van haar was dat ze echt wel schattig was, die krulletjes. Even glimlachte hij. "Waarom heb je me nodig?"

De jongen die had geroepen chase te zijn, kwam naar haar toe. Hij had zwart haar en zag er wel oke uit. Hij glimlachde even en vroeg toen waarom ze hem nodig had. Ze haalde haar schouders op. "Wilde gewoon even weten wie mijn kamergenoot is" Zei ze en stak vervolgens haar hand uit. "Ik ben Kirsty" Zei ze.

Nog steeds zijn er een aantal mensen in de hal, zonder zich nog langer verborgen te houden loopt hij de hal binnen. Wel, nu moest hij toch wel opvallen?

Chase had het niet op al het lawaai. "Gast, wie roept hier toch heel de tijd? Niet jij..." Hij keek even naar Dyvon. "Op het lijstje deelt iedereen trouwens een kamer." antwoordde hij na een vlugge blik op het ding. Daarna ging zijn aandacht weer naar Kristy. Haar hand had hij in tussentijd vast genomen. "Nice to meet you. Mijn naam is Chase. Zin om dan onze slaapkamer te bekijken?" Geleidelijk aan liet hij de hand los en keek haar aan. Deelde hij nu echt als enige een kamer met een meisje? Lucky basterd.

Kirsty had geen zin al die schreeuwende mensen, uit op aandacht, antwoord te geven. Het voorstel om hun kamer te gaan bekijken kwam dan ook als geroepen. "Ja lijkt me een slim idee. Even de drukte uit" Ze pakte haar tassen op, maakte een sprongetje en liep naar de trap, waar een jongen op zat, ze mompelde iets als, wat leek op hallo en liep langs hem naar boven, opzoek naar haar kamer...