De inkomhal

Chase begroette ook even snel de jongen die aan de trap zat en zeulde zijn tassen en rugzak mee naar boven. Eindelijk zou hij dan weg zijn van die drukte. Geen schreeuwende of mensen zien die aandachts te kort hadden.

-Samen met Kristy gone.-

Nee, hij was blijkbaar gewoon een vaag figuur. Wel nee, hij was niet van plan de hele tijd in deze hal te blijven staan en te wachten tot er misschien een nieuwe bewoner kwam. Hij besloot om maar terug te gaan naar zijn kamer.

Toen de jongen niet reageerde gaf hij het op om contact te maken. Dat ging later ook wel en hij had genoeg van deze drukte. Hij had alleen geen idee waar hij heen moest. Het leek erop dat de rest van de mensen hier allemaal op het briefje stonden, alleen hij niet. Ja hoor, hij moest weer de uitzondering zijn. Ach ja, dat was hij wel gewend.
Hij keek even rond, maar het lawaai van alle kennismakingen weerkaatste tegen de gordijnloze muren. In plaats daarvan sloot hij zijn ogen. De stemmen om hem heen verplaatsten zich langzaam naar de achtergrond tot hij ze nog nauwelijks hoorde, alsof hij onder water was. Véél beter. Op zijn netvlies dansten verschillende kleuren voorbij. Wie dacht dat de binnenkant van je oogleden zwart was moest ze nodig nog eens checken. Geleidelijk smolten de kleurbolletjes samen en verscheen er beeld dat op hem afkwam. Een deur die openging. Ja, deze deur in de hal. Een jongen met zwart haar en een leren jack kwam binnen. Iets glinsterde net boven zijn broeksriem, maar zijn jack viel ervoor voor Nikki het goed kon zien.
Hij werd ruw verstoord uit zijn visioen door een stem die dichterbij was dan de andere. Hij knipperde verwoed met zijn ogen om terug te komen in de werkelijkheid.
"Hi there," klonk het, en een meisje met lang rood haar liep zeulend met haar koffers langs hem heen de trap op.
Hij stak zijn hand op en groette haar met een "Hey hey." Ze schonk hem een glimlach en bleef bovenaan even staan om alles te overzien. Nikki draaide zijn hoofd ook terug om en scande iedereen. Niemand leek op de jongen uit zijn visioen. Zou hij dan nog moeten komen?
Juist toen hij dat dacht ging de deur -alweer- open en kwam de jongen binnen, precies zoals in het visioen. Het glimmertje onder zijn riem leek verdacht veel op de kolf van een pistool. Hij gunde de anderen geen blik waardig en ging zitten op een oude stoel.
Nog drie mensen lopen langs Nikki heen de trap op en hij groet ze afwezig, zijn blik niet afwendend van de jongen. Hij zag eruit alsof hij net uit de gevangenis was ontsnapt. Maar dan zonder de verrukking van vrijheid, hij leek eerder geïrriteerd. Dan schreeuwt hij ineens keihard door de hal, iedereen overstemmend. "Wie moet hier nog een kamer met iemand delen?"
Nee toch, moest dit echt waar zijn? Blijkbaar wilde het lot dat hij bij een moordenaar werd ingedeeld. Niet zo denken Nikki, je weet niks van hem en bovendien weet je niet of er nog anderen zijn zonder kamergenoot, dacht hij bij zichzelf.
Nikki stond op en sprong behendig over de leuning van de trap. "Ik ben nog vrij," riep hij minder hard, en hij grinnikte om de manier waarop dat op twee manieren kon worden opgevat. Stupid, dacht hij, maar hij kreeg de grijns niet van zijn gezicht.

Axana hield niet van drukte dus liep e naar haar kamer

-weg-
-@Sarah: sorry!-

Voor Scott werd het net iets te gezellig dus stak hij zijn ipod terug in zijn oren en zette een nummer van 'Bring Me The Horizon' op, pakte zijn bagage en liep naar zijn kamer

-weg-

Ze liep de nog altijd drukke hal in en keek naar verschillende deuren. Keuzes, keuzes. Niet haar sterkste kant. Ze besloot de deur recht voor haar te nemen en kwam uit in de woonkamer.

Iedereen was snel uit de hal verdwenen, waardoor hij en de jongen de enige waren die overbleven. De jongen liep nogal onenthousiast op hem af. Hoera, wat een vrolijkheid hier zeg. Deze plek had snel wat verfrissing nodig.
"Weet je misschien waar onze kamer dan is?" vroeg hij verveeld.
"Nou nee, ik sta niet op de lijst. Ik weet niet of jij 'm al hebt bekeken?" Hij gebaarde naar het briefje. Eigenlijk wist hij wel zeker dat hij dat niet had gedaan aangezien hij hem vanaf zijn entree al in de gaten had gehouden. "Maar iedereen zal ondertussen zijn kamer al wel hebben geclaimd, dus we kunnen kijken welke kamer nog over is?"
Hij begon de trap al op te lopen, niet wachtend op de chagrijnige jongen tot het tot hem doordrong dat hij zijn naar nog niet eens wist. "Hé, hoe heet je eigenlijk?"

"Is het erg belangrijk dat je m'n naam weet?" kwam er als antwoord. Nikki vond dit wel een heel asociale uitspraak, maar hij zei er niks over en gaf ook geen antwoord. In plaats daarvan draaide hij zich terug om, zodat hij met zijn hele lichaam richting de hal stond in plaats van met alleen zijn hoofd. Misschien had de jongen het niet zo bedoeld en was hij gewoon moe. En welja, er kwam een nieuw antwoord.
"Dyvon," zei hij nors. "En jij?" kwam er wat vrolijker achteraan.
"Dyvon hè? Geen veelvoorkomende naam. Ik heet Nikki, aangenaam." Nikki beantwoordde zijn glimlach.
De gedachte aan het glimmende metaal kwam weer bij hem op, maar hij hield zijn mond. Dat kwam later wel. So what als het een pistool bleek te zijn? Die jongen zat hier ook om een reden, en hij voelde zich nou niet echt bedreigd in zijn bijzijn. Integendeel, hij had het gevoel dat onder die coole laag best een persoon kon zitten waar hij het mee kon vinden.
Hij schraapte zijn keel. "Nou.. zullen we dan maar boven gaan kijken?" vroeg hij afwachtend, en hij liep de laatste paar treden op.

-Gone-

Sarah sleepte haar koffer over de stoeptegels achter haar aan, waardoor er een schrapend geluid door de wijk ging. Hem tillen had ze tien minuten geleden al opgegeven, toen haar armen eraf dreigden te vallen. Ze had geen idee waarom de bushalte zo ver van het landhuis verwijderd was. Maar wat de reden ook was, ze was er niet blij mee.
Toen ze eindelijk langs een gietijzeren hek liep zette ze haar koffer neer en ging erop zitten om even uit te puffen. Ze nam van de gelegenheid gebruik om het huis dat achter het hek zichtbaar was in zich op te nemen. Het was gigantisch, maar op de een of andere manier zag ze zichzelf er wel rondlopen. Het straalde gezelligheid uit, en de bladeren in de goed onderhouden tuin ruisden uitnodigend. Achter de ramen op de benedenverdieping zag ze iets bewegen. Hmm, ze was dus weldegelijk te laat. Ach ja, dat kon ook niet anders nadat ze de trein had gemist.
Ze zuchtte diep en stond weer op. Na nog even moeizaam verder gestrompeld te zijn bereikte ze eindelijk de voordeur. Even bleef ze twijfelend staan en vroeg ze zich af of ze aan moest bellen, toen liep ze toch maar gewoon naar binnen. De hal was verlaten. Schoorvoetend liep ze verder naar binnen en zag een briefje hangen. Er stond dat ze een kamer deelde met ene Elena. Hmm, okay. Ze keek langs de trap naar boven en toen weer naar haar koffer. "Hmm, moet ik dat ding nou ook nog naar boven zien te slepen?" mompelde ze geërgerd. Ze had gehoopt dat een sterke jongen haar misschien een handje had kunnen helpen. Ze opende en sloot haar rechterhand een paar keer - hij was gevoelloos geworden van de inspanning. Toen pakte ze het handvat nog maar eens vast en liep tree voor tree naar boven.

-Gone-

Jade liep met grote stappen over het grindpad, nadat ze de autodeur van de taxi had dicht gegooid met haar katje in haar arm bungelend -- De man was ongelovelijk irritant geweest door eerst tienduizend keer te vragen waar ze naartoe moest, om haar daarna alleen door te stalken en te vragen over wat ze daar nou precies wou doen en hoe het met haar gaat en haar hele leven en waarom ze het katje mee had genomen. Ze had niets gezegd en de man gewoon door laten praten, nadat ze haar MP3 harder had gezet, zodat ze de helft niet kon horen wat hij allemaal zei. De taxi-man praatte harder dan haar muziek kon, iets waar ze zich nog meer aan geërgerd had. Eindelijk stond ze bij de voordeur en liep met haar kleine rugzakje het huis in. Ze hield Hope stevig tegen haar borst vast, bang dat ze zou vallen. Ze had alleen een klein rugzakje bij zich met wat kattenvoedsel, waar ze nog een extra plastic zak over had gedaan, een boek, colablikje, een haarborstel en een tandenborstel plus tandpasta. De volgende ochtend zou namelijk een vriend haar andere spullen brengen. Ze keek op de lijst die in de gang hing, maar ze stond er niet op en ze haalde haar schouders op. "Dan niet," mompelde ze, waarna ze doorliep de trap op en zo een kamer in die aan het einde van de gang te vinden was. Het lieve katje miauwde de hele tijd maar op het moment dat ze de kamer binnenstapte, begon ze te spinnen.

/Gone.

Lynn liep van de trap af en liep opnieuw de lange hal in. Ze had wat rond gekeken in het huis en was nu van plan iets te eten, ze had wat trek gekregen. Ze zuchtte en vroeg zich af of ze ook nog een paar bewoners zou tegen komen. Ook al haatte ze haar leven in L.A ze miste het toch wel een beetje en moest wennen aan dit landgoed.

(Loopt naar de keuken)